| Race | Firestone Grand Prix of St. Petersburg 🇺🇸 |
| Circuit | Streets of St. Petersburg, St. Petersburg FL 🇺🇸 (1,83 mi) |
| Datum | 25-04-2021 |
| Aantal ronden/ Raceafstand | 100 180 mi |
| Pole position | Colton Herta 🇺🇸 [26] – Andretti Autosport with Curb-Agajanian 107,425 mph/01:00.3210 |
| Podium | 1. Colton Herta 🇺🇸 [26] – Andretti Autosport with Curb-Agajanian 2. Josef Newgarden 🇺🇸 [2] – Team Penske 3. Simon Pagenaud 🇫🇷 [22] – Team Penske |
| Snelste ronde | Álex Palou 🇪🇸 [10] – Chip Ganassi Racing 105,440 mph/1:01.4568 (ronde 67) |
Back on the streets again!
Na de enerverende race in Alabama streek het IndyCar-circus neer in het warme Florida. En warm was het! Tijdens de vrije trainingen hadden de coureurs het al zwaar, en niet geholpen door het aeroscreen bleek het tijdens de race nog een stukje heftiger, zoals ook Conor Daly kon getuigen.
Pole position was voor Colton Herta en al bij de start gaf hij zijn intenties aan door weg te rijden en niet meer achterom te kijken. Echter is de baan in St. Petersburg net zoals Monaco, een foutje is zo gemaakt, en dan staat de muur heel dichtbij. Je hebt dus naast een snelle auto dus ook wat mazzel met de cautions nodig. Vraag maar voormalig winnaar Sébastien Bourdais, die ooit door een gunstige Full Course Yellow opeens de race wist te winnen vanaf de laatste plaats. Bourdais had zelf trouwens de mazzel überhaupt te kunnen starten, gezien zijn wagen niet van zijn plek kwam voor de opwarmrondes.
Het blijft dus oppassen in St. Petersburg (Florida USA, niet Rusland, hè Ziggo?). Dat bleek ook bij de start, waar Rossi het even heel optimistisch vier breed maakte, en Bourdais even een Frans onderonsje met Pagenaud had. Maar zonder terminale schade kon iedereen zijn weg vervolgen en lag neerlands hoop Rinus VeeKay op een prima zesde positie.
Gestart op de rode band was het echter zaak deze zo goed en zo lang mogelijk in leven te houden, terwijl er ook nog brandstof gespaard moest worden om de twee-stopstrategie te laten werken. Cautions zijn er altijd wel in St. Pete, maar dan moeten ze wel lang genoeg duren. Gelukkig konden we deze race vertrouwen op zevenvoudig NASCAR-kampioen Jimmie Johnson. Voor het eerst in een single seater op een stratenbaan, en helaas voor de sympathieke Amerikaan werd dat ook pijnlijk duidelijk. De eerste Caution veroorzaakte hij door zichzelf uit te remmen in de laatste bocht, waarbij hij zijn auto niet in zijn achteruit kreeg. Dit was voor veel mannen achterin het teken om hun verprutste kwalificatie enigszins goed te maken en te gaan voor een agressieve driestopper. Voor de mannen vooraan was het echter nog te vroeg om naar binnen te komen, dus bleef de volgorde redelijk hetzelfde.
BANZAI!
Na de herstart besloot Herta verder te gaan met waar hij mee bezig was: keihard rijden. Daarachter was Sato bezig de kamikaze uit te hangen en dook behoorlijk enthousiast in een gat op een moment dat Hinchliffe dat niet echt meer verwachtte. Hincliffe met schade naar de pits en Sato een plekje verder naar voren. Niet veel later moest ook Hunter-Reay zijn positie gewonnen geven aan de Japanner.
Voor Rinus Veekay begon rond dit tijdstip het lastigste stuk van de race. De rode (zachte) banden die hij onder zijn auto had zitten waren er klaar me en bovendien had hij ze bij de herstart ook nog eens geblokkeerd, met als gevolg dat hij door het veld heen begon terug te zakken. Drie dik op het rechte stuk wist hij Pato O’Ward nog wel terug te pakken, maar wederom Takuma Sato kwam nog verder binnendoor, waardoor er netto niks gewonnen was.
Tijd voor de pitstops dus, en door de verloren tijd in de eerste stint lag VeeKay een paar plekken verder naar achter dan gewild. Rahal en Rossi besloten ondertussen dat ze elkaar het licht in de ogen niet gunden, want Rahal dook in een gat waarvan Rossi vond dat hij dat wel dicht kon gooien. Met als resultaat dat beide coureurs hun race door het putje konden spoelen. Wel een mooi spektakel, dat moet gezegd.
Dominant wonderkind
Vooraan was het Colton Herta die de dienst bleef uitmaken. De pitstops verliepen vlekkeloos en ook de achterblijvers hadden geen invloed op zijn rijden. Toen kwam echter de tweede caution veroorzaakt door Jimmie Johnson. Bij het uitkomen van bocht 3, waar vorig jaar meerdere mensen hun waterloo vonden, verloor hij de controle over de auto en schampte lichtjes de muur. Maar wel weg voordeel voor Herta, die nu moest gaan vrezen voor Josef Newgarden op de zachte band. Alle Penske’s (behalve Scott McKlokklin McLaughlin) reden hun laatste stint op de rode band, in de hoop nog óf voor de overwinning te kunnen gaan (Newgarden en Pagenaud), óf nog wat plekken goed te kunnen maken (Will Power).
De laatste slaagde daarin (onder andere ten koste van Veekay), maar de voorste twee Penske’s konden niks beginnen tegen de dominantie van Herta, zelfs niet nadat Ed Jones midden in bocht 4 zijn motor af liet slaan en er zodoende nóg een caution kwam. Het deerde Herta dus niet, en na 100 rondes mocht hij een paar welverdiende donuts draaien voor de circa 20.000 toeschouwers.
Rinus VeeKay maakte ondanks het brandstof sparen en de rommelige eerste stint nog wel wat plaatsen goed in de laatste paar ronden, met als gevolg een 9e plaats in de uitslag en een gedeeld 6e plaats in het kampioenschap.
Oordeel
Een dominante prestatie van Colton Herta dus, die met bijna speels gemak beide Penske’s achter zich hield. En afgezien van een klein kusje met de muur heeft hij verder ook de hele race foutloos gereden. De race zelf was interessant, al werd het door de klasse van Herta nooit echt spannend vooraan. Daarom een 7,5 voor deze race.
Voor de Dan Gurney-award nomineer ik Jack Harvey: Een onzichtbare race gereden waarbij hij het helaas heeft af moeten leggen tegen de twee Penske’s voor een podiumplaats. Maar rekening houdend met het feit dat hij voor het kleine Meyer Shank Racing is dit gewoon een topprestatie.
Aan de andere kant van het spectrum zit ik te twijfelen. Dalton Kellett was outqualified doorJimmie Johnson en had een volledig nietszeggende race. Daarbij was hij niet heel behulpzaam naar Rinus toe tijdens de kwalificatie. Johnson had daarentegen een degelijke zaterdag, maar de zondag was verschrikkelijk met een tempo wat niet in de buurt van ook maar iemand kwam, en bovendien veroorzaakte hij twee cautions. Gebaseerd op de race denk ik dat de Dennis Vitolo-award deze keer naar Jimmie Johnson gaat.
Volgende week niet één, maar twee races op de Texas Motor Speedway, hopelijk levert dat weer een andere winnaar op.
| Eindoordeel | 7,5/10 |
| Dan Gurney-award | Jack Harvey 🇬🇧 [60] – Meyer Shank Racing |
| Dennis Vitolo-award | Jimmie Johnson 🇺🇸 [48] – Chip Ganassi Racing |
Wees de eerste om te reageren