Het IndyCar-seizoen kende een keur aan verschillende racewinnaars, met niet in de laatste plaats de toch wel verrassende Indy 500-overwinning van Marcus Ericsson. Will Power werd kampioen dankzij een zeer constant seizoen, terwijl teamgenoten Josef Newgarden en Scott McLaughlin ondanks meer zeges tekort kwamen. Neerlands hoop Rinus VeeKay kende een wisselvallig seizoen met een prima pole position en podium, maar ook een aantal knullige fouten.
De tweede race op de Indianapolis Road Course, als onderdeel van een gedeeld weekend met de NASCAR Cup Series, begon met Felix Rosenqvist van pole, met naast hem Alexander Rossi. De start was wat chaotisch omdat Pato O’Ward in de rondte getikt werd, waardoor zowel Will Power als Rinus VeeKay achter de spinnende auto vastzaten en beide flink wat plekken verloren. O’Ward kon zijn weg uiteindelijk vervolgen, maar echt vruchtbaar zou zijn dag niet meer worden. VeeKay krijgt een aantal van die plekken weer terug als Castroneves met véél teveel ambitie tussen Power en Malukas probeert door te glippen en alle drie plekken verliezen.
Met maar liefst 28 inschrijvingen was dit de drukste niet-Indy-500 IndyCar-race sinds jaren, en om in zo’n veld jezelf als vierde te kwalificeren bij je debuut is een prestatie van formaat. Debutant in kwestie was Formule 2-coureur Christian Lundgaard, die de plaats in mocht nemen van Santino Ferrucci. Vooraan was het Pato O’Ward die de pole had gepakt, en met Palou op de zesde plek zou dat het begin kunnen zijn van een inhaalrace voor het kampioenschap. Rinus VeeKay ving de wedstrijd aan vanaf een negende plek, eentje achter zijn teamgenoot Daly. Het zou meteen zijn hoogste positie in de race zijn, want echt lekker ging het niet.
Na de vrije trainingen was het toch een beetje teleurstellend om Rinus Veekay op de zevende plaats van start te zien gaan. In tegenstelling tot teamgenoot Conor Daly (in z’n bijzondere nieuwe kleurenschema) kwam Rinus niet tot de Firestone Fast 6, terwijl hij wel zeer sterk was in het eerste deel van de kwalificatie.
