Waar vorig jaar beide titelkandidaten op een gelijk puntenaantal in Abu Dhabi arriveerden waren het dit jaar de coureurs die om plek twee in het kampioenschap streden. Dus wie van beiden hoger finishte was tweede in het kampioenschap. Een schamele troost, maar gezien de extreem sterke vorm van Max Verstappen dit seizoen ook het enige wat nog overbleef.
Ferrari maakte dit weekend als eerste bekend dat Charles Leclerc zijn motor zou gaan wisselen, met een gridstraf als gevolg. Niet lang daarna volgde Max Verstappen, Esteban Ocon, Lando Norris, Mick Schumacher en Zhou Guanyu, waardoor er zes coureurs waren die van achteren moesten gaan starten. Ook Bottas wisselde wat onderdelen, maar dat resulteerde niet in een start achteraan. De kwalificatie ging daarom niet alleen om de pole position, maar ook welke plek deze zes coureurs in gingen nemen op de grid, gezien de kwalificatie-uitslag daar leidend voor zou zijn.
Omdat het weer eens een sprint-weekend was werd de kwalificatie voor de Grand Prix van Oostenrijk op zaterdag afgewerkt, en na een dubbele Mercedes-crash was het Verstappen die nipter dan nipt sneller was dan beide Ferrari’s. De de jure pole position wist hij om te zetten in winst in de sprint, en zodoende ook de de facto pole position op te rapen. Maar tijdens de 23 rondjes sprint bleek wel dat de Red Bull het moeilijk had met de bandjes, en zonder het gebakkelei van beide Ferrari’s had Leclerc waarschijnlijk wel een aanval kunnen plaatsen.
Vooraf was iedereen met óf zonder verstand van Formule 1 het er over eens: de Grand Prix in Mexico wordt een walk in the park voor Red Bull. De prestaties van de Honda-motor en het high rake-concept zouden alleen maar verbeteren op de grote hoogte waarop het Autódromo Hermanos Rodriguez ligt. Tot zover de theorie. In de praktijk bleek dat Red Bull er tijdens de vrije trainingen wel goed voor stond, maar in de kwalificatie was het Mercedes wat keihard terugsloeg en met een flinke marge de eerste rij wist te bezetten. Kortom: alle prognoses konden de prullenbak in.
